Po obejrzeniu filmu po raz drugi zapanowała we mnie wewnętrzna cisza. Dwie półkule w mojej głowie stały się symetryczne. Myślące w ten sam sposób. O czym? O tym jak bardzo jesteśmy osaczeni. Symetria według mnie w żadnym momencie nie jest historią jednego człowieka. Może wymyślam ideologie ale w jasny sposób dotarł do mnie obraz tego co spotyka nas w otaczającym świecie. Przede wszystkim samotności. Samotności która zmienia nasze i cudze życie w piekło. Mimo to cały czas uważamy że postępujemy słusznie i dla dobra wszystkich. Schodząc troche na ziemie, zostałem przytłoczony rolą Kingi Preis. Przytłoczony w sensie jak najbardziej pozytywnym. Przez cały film nie odezwała się ani słowem jednak wyrazistość postaci przez nią kreowanej spowodowała zę to własnie zamyślona piegowata twarz widniała mi przed oczami długo po wybrzmieniu ostatnich taktów doskonałej sztuki dźwiękowej Michała Lorenza. Nie skończe mówiąc że polskie kino dzięki takim filmom ma szanse coś osiągnąć bo wszyscy wiemy że tak nie będzie. Sugeruje tylko aby chwile pomyśleć oglądając SYMETRIE. Bo jest o czym...